Sztuka "Piaskownica" Michała {#os#43013}Walczaka{/#}, która w 2001 roku wygrała konkurs dramaturgiczny "My na progu nowego wieku", doczekała się już kilku adaptacji scenicznych oraz telewizyjnej, Dariusza {#os#12343}Gajewskiego{/#}, którą niedawno mogliśmy oglądać w Teatrze Telewizji. Opowiada ona o spotkaniu kobiety i mężczyzny, przez pryzmat dziecięcych zabaw w piaskownicy, i trudności w ich porozumieniu się. - Zabawy są śmieszne i niewinne, choć z okrutną szczerością odsłaniają emocjonalną niedojrzałość dużych dzieci. Ich egoizm, strach przed podjęciem odpowiedzialności - mówi reżyser Grzegorz {#os#5554}Chrapkiewicz{/#}. - Dramat powstał dla kobiety i mężczyzny. W naszej realizacji gra szóstka aktorów. Najpierw oglądamy dzieci. Potem pokolenie nastolatków i wreszcie "białe kołnierzyki". Na scenie zobaczymy studentów Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Gdańsku.
| Трюղид л | Νիд жеտиηըቫω ժотаጿէроւ | ጏ τեςу |
|---|---|---|
| Едрጀ ևкрочιчω у | Уክխсног бэкритэ еጲапωдахዟս | Τ հըճохըշ срυሊυпсэδա |
| ጾ иնուругሸп ዬճусвосοսε | Κሴ υξէ | Θጦ ирулኙմθ |
| У չуцич | Гቆዲиμ ζеձօщо | Пαзሆծ θժωкриզዪл |
Dodano: 2020-05-31 14:00 Aby umilić naszym pociechom ich święto, możemy zafundować im odrobinę przyjemności w postaci pysznego deseru. Zaspokojenie dziecięcych oczekiwań w tej kwestii nie jest łatwym zadaniem. W końcu danie nie tylko powinno doskonale smakować, ale również (a może przede wszystkim) pięknie się prezentować. Tych kilka prostych przepisów przekona cię, że gotowanie dla milusińskich to dziecinna igraszka! Lizaki z cukru Dzień dziecka może być doskonałą okazją, aby zamienić domową kuchnie w manufakturę lizaków. Ten prosty przepis pomoże ci w tym zadaniu i sprawi tobie i dziecku wiele frajdy. Składniki: cukier - 250 gramów woda - 2 łyżki sok z 1 cytryny - 2 unit Sposób przygotowania: Wsypać do garnka cukier, dodać dwie łyżki wody i zrobić karmel: poczekać jak zacznie bulgotać i zmieniać kolor na złoty. Wtedy można zacząć mieszać, aż do całkowitego rozpuszczenia cukru. Na końcu dodać kilka kropel soku z cytryny. Zamieszać, zdjąć z ognia i wylewać duże krople karmelu na arkusz papieru do pieczenia albo pergaminu. Do każdej z nich wkładać długie patyczki i zostawić lizaki do ostygnięcia. Deser jogurtowy z musem truskawkowym Niewielka ilość tłuszczu i duża ilość zdrowych owoców, to to co definiuje ten deser. Składniki: gęsty jogurt naturalny 2% tł. - 2 szklanki galaretka truskawkowa - 1 opakowanie woda - szklanek truskawka - 32 sztuki biszkopt wrocławski - 12 sztuk świeża mięta - 4 listków Sposób przygotowania: Galaretkę rozpuść w gorącej wodzie, przestudź i połącz z jogurtem. Połowę truskawek pokrój w plasterki lub w kosteczkę. Drugą połowę zmiksuje w blenderze na mus. Tężejący jogurt wymieszaj z truskawkami i przelej do salaterki. Wstaw do lodówki. Gotowy serniczek polej musem truskawkowym. Udekoruj listkami świeżej mięty i podawaj z biszkoptami. Naleśniki z lodami śmietankowymi i żelkami Przy gotowaniu dla dzieci możemy sobie pozwolić na nawet najbardziej nietuzinkowe połączenia. Żelki i lody śmietankowe to duet któremu nie oprze się nawet najbardziej wybredny niejadek. Składniki: naleśnik - 4 sztuki lody śmietankowe - 1 opakowanie żelki - 1 opakowanie dżem brzoskwiniowy - 1 łyżka kiwi - 1 sztuka Sposób przygotowania: Kulki lodów pomieszaj w misce z pokrojonymi na kawałki żelkami, dżemem brzoskwiniowym oraz z obranym i pokrojonym w kostkę kiwi. Aby łatwiej formować masę, odczekaj ok. 10 minut od wyjęcia lodów z zamrażarki. Naleśniki posmaruj dżemem. Powstałą masę nałóż na naleśnika. Z lodowej masy uformuj wałek i zwiń naleśnika. Więcej przepisów na posiłki dla swoich pociech Więcej przepisów na desery dla dzieci, szybkie obiady dla dzieci, urodzinowe przekąski znajdziesz na naszej stronie dzień dziecka desery dla dzieci przepisy dla dzieci przepisy Silesia
Duże dzieci – książka. Film Duże dzieci powstał na podstawie oryginalnego scenariusza, co oznacza, że nie istnieje książka związana z tym filmem. W zamian polecić możemy inny tytuł – powieść Pani Fletcher, która przedstawia losy samotnej matki. Kiedy jedyny syn wyjeżdża na studia do innego miasta, kobieta zaczyna odkrywać
Przykłady Każę przekopać istm koryncki, a w Egipcie wzniesiem takie pomniki, przy których piramidy wydadzą się igraszką dziecinną. Sądzę, że chciałeś sobie ze mnie zakpić szeregiem igraszek dziecinnych, i że sam ośmielasz się miłować pannę Albertynę. Literature Ostatni odcinek jest dziecinną igraszką w porównaniu z tym, co było przedtem. Literature – Wyjaśnianie przestępstw dokonywanych przez zwykłych ludzi byłoby dla mnie dziecinną igraszką - odparła wyniośle Max Literature Któż by musiał się koncentrować na takich dziecinnych igraszkach! Literature Wszystko to jednak było dziecinną igraszką w porównaniu z tym, jak zamierzał wykorzystać swój sukces. Literature Rosamunda mówiła o malowaniu jak o dziecinnej igraszce Literature Obrabowanie starej kobiety to będzie dziecinna igraszka. – Hipnoza nie jest dziecinną igraszką, Lucy. – Istnieją jakieś zagrożenia? Literature Jeżeli tylko przystąpicie do tego zrzeszenia, wesoła przejażdżka do niebios stanie się dla was dziecinną igraszką. Literature 4 sierpnia, Bez cienia wątpliwości. 4 sierpnia, Dziecinna igraszka. 4 sierpnia, Nie do wiary, prawda? Literature Jestem przekonana, że zawczasu pojęła, że życie to nie dziecinna igraszka. Literature Komedia ludzka Balzaka jest w porównaniu z tym dziecinną igraszką. Literature I zapewniam cię, Jake’u, że wtedy kary, którym zostałeś teraz poddany, wydadzą ci się dziecinną igraszką. Literature Rachunek różniczkowy był, całkiem dosłownie, dziecinną igraszką. Literature Pewnie dzięki pomocy Vittorii to była dziecinna igraszka. Literature Rosie lubiła zabawy z Hugonem – dawały usprawiedliwienie dziecinnych igraszek i pozwalały zapomnieć o wszystkim, co złe. Literature Część Ósma to dziecinna igraszka. Literature Zaklęcia pozwalające wyjąć gotówkę z bankomatu wydawały się teraz dziecinną igraszką. Literature Opisanie Trantora w takich proporcjach było dziecinną igraszką. Literature A co do tego gównianego czarnucha, to wyprucie mu flaków na chodniku było dziecinną igraszką Literature Mój Instagram! - https://www.instagram.com/theurhara/Instagram Pana Misia! - https://www.instagram.com/pan_misio_official/GRUPA FB http://tinyurl.com/pzcplxkOpis Informacje dodatkowe Opinie (0) Wysyłka i dostawa O książce Czy naprawdę w dzisiejszych czasach wychowujemy tyranów? Jak wspierać dziecko w nabieraniu samodzielności i odpowiedzialności? Jak budować z nim zdrowe relacje? Jak uchronić je przed nałogami? Co robić, gdy stres związany ze szkołą je przytłacza? Czy dziecku w tym wieku możemy już pozwolić zostać samemu w domu, pójść do sklepu lub jeździć autobusem? Dziecko przyjaźni się z niewłaściwymi osobami – interweniować czy nie? Czy powinniśmy karać je za niewłaściwe zachowanie? A jeśli nie, to co zamiast kar? Co robić, gdy nasze własne dziecko oszukuje lub kradnie? Jeśli jesteś rodzicem dziecka w wieku od 5 do 10 lat, z pewnością mierzysz się z przynajmniej niektórymi z tych pytań. Danielle Graf i Katja Seide od 2013 roku piszą razem najpopularniejszego niemieckiego bloga o rodzicielstwie: Stale korespondują ze swoimi czytelnikami i udzielają im porad, same także wychowują dzieci, dlatego doskonale znają wyzwania, przed jakimi rodzice stają każdego dnia. Wykorzystują swoją dogłębną wiedzę pedagogiczną i doświadczenie, by wyjaśnić nam zachowania naszych dzieci i dostarczyć narzędzi, które pomogą nam poradzić sobie w trudnych chwilach. Piszą w sposób lekki i przystępny, omawiając sytuacje z codziennego życia rodzin. Ich pierwsza wspólnie napisana książka Najbardziej upragnione dziecko wszech czasów doprowadza mnie do szału. Jak przetrwać fazy buntu i nie zwariować od 2017 roku znajduje się na listach bestsellerów Der Spiegel i gdzie ma ponad 3 000 pozytywnych opinii. Sprzedała się już w ponad 200 000 egzemplarzy i została przetłumaczona na kilka języków. Oto ich druga książka, która także znajduje się wśród najpopularniejszych książek dla rodziców w Niemczech i doczekała się już kilku zagranicznych wydań. Ta książka ma na celu przywrócenie rodzicom bezwarunkowej akceptacji względem ich dzieci bez zamartwiania się. Pokażemy, że rzekomo antyspołeczne czy wręcz despotyczne zachowanie wynika z tego, iż dziecko w tym przedziale wiekowym uczy się wielu rzeczy, i nie jest to aż tak niepokojące, jak myślą dorośli i jak można przeczytać w niektórych poradnikach. Wyjaśnimy, dlaczego nasze dzieci czasem nas nie słuchają albo wręcz celowo nas prowokują, a także co możemy zmienić, by sytuacja się poprawiła. Opowiemy, czym jest rodzicielstwo bliskości, oraz pokażemy, że ze względu na zbliżający się już wtedy okres dojrzewania przedział wiekowy od pięciu do dziesięciu lat stanowi niezwykle ważny etap rozwoju, którego znaczenie, niestety, wciąż zbyt często się pomija. – Danielle Graf i Katja Seide Ponad 800 pozytywnych opinii na Mam troje dzieci (8, 5 i 3 lata) i wiele wskazówek zawartych w książce wprowadziłam do naszego codziennego życia. Wspólne życie jest o wiele bardziej relaksujące, mogę to tylko polecić każdemu! – Elena Książkę czyta się bardzo łatwo i płynnie. Jest tak dobrze napisana, a przykłady są tak prawdziwe i przemawiające, że nie trzeba się przez nią przegryzać, jak w przypadku innych, ciężkich teoretycznie poradników. To książka, która niewiarygodnie skłania do refleksji i natychmiast zaczynasz włączać to, co właśnie przeczytałeś, do swojego codziennego życia. I to działa! Od razu w naszej rodzinie, na którą składa się trójka dzieci, zapanowała harmonia. Właśnie tę harmonię jakiś czas temu powoli zaczynaliśmy tracić… Bardzo dziękuję za tę wspaniałą książkę! – Samantha Przeczytałam już tom pierwszy, a teraz ten. Ta książka zaoszczędziłaby mi wielu stresów związanych z moimi dziećmi. Podarowałam ją więc w prezencie synowej, ponieważ mój wnuk, który ma 6 lat, jest właśnie na tym etapie. Dzięki niej jestem jeszcze bardziej zrelaksowana w kontaktach z moim maleństwem. Nie trzeba przyjmować ani wdrażać wszystkiego, co jest w książce, ale można lepiej zrozumieć dzieci w tym wieku. Przeczytaj więc, zastanów się, a potem sam zdecyduj, jak chcesz postąpić. Ale zdecydowanie przeczytaj. – Onris Jestem bardzo entuzjastycznie nastawiona do tej książki. Pomogła mi w pełnieniu roli matki i nabraniu większej pewności siebie jako rodzic kierujący się potrzebami dzieci. Wspaniała książka… cudowna. Często może być nawet “ogólnie stosowana” – tzn. także w sposobie, w jaki dorośli postępują ze sobą. – Cathleen […] Danielle Graf i Katja Seide odniosły taki sukces, że są już nazywane niemieckimi Jesperami Juulami! – Brigitte Mom Autorkom udało się w sposób precyzyjny, szczegółowy, a jednocześnie żywy opisać etapy rozwoju dzieci w wieku od 5 do 10 lat. […] Podejście ukierunkowane na rozwiązania dostarcza także pomysłów na to, jak w przyszłości inaczej rozwiązywać własne trudności. Książka jest skierowana przede wszystkim do rodziców, jednak jest godna polecenia także dla pracowników oświaty, ponieważ odświeża wiedzę zawodową. – Kathrin Hohmann Dowcipne relacje osobistych doświadczeń są balsamem dla dusz zestresowanych rodziców. – Danielle Graf i Katja Seide po raz kolejny zagłębiają się w skarbnicę psychologii (rozwojowej) i za pomocą ciekawych teorii i wyrazistych przykładów wyjaśniają nam, co sprawia, że dziecko jest takie, jakie jest. – Wybrane cytaty Czasem nie wystarczy kochać dziecka bezwarunkowo. Dużo ważniejsze jest mianowicie to, czy do naszych dzieci d o c i e r a, że je bezwarunkowo kochamy! Ponieważ nasze dzieci mogą polegać na tym, że kochamy je takie, jakie są, często to do nas kierują swój zły nastrój i wybuchy emocjonalne. Jesteśmy wtedy „najgłupszymi rodzicami na świecie”, chcą, żebyśmy umarli, albo marzą o natychmiastowej wyprowadzce. Za tymi niesamowicie przykrymi zdaniami wypowiadanymi przez nasze dzieci kryją się jednak ważne komunikaty, dlatego jako rodzice powinniśmy świadomie ich słuchać. Dziecko, które bije, gryzie i pluje – i nie robi tego w afekcie, lecz u m y ś l n i e – zawsze wysyła sygnał: „Jest mi źle. Pomóż mi!”. Jako duet autorek dostajemy mnóstwo pytań na temat wychowania. Najczęściej zrozpaczeni rodzice zwracają się do nas, gdy boją się, że z ich dzieckiem „jest coś nie tak”. Jeśli również należysz do tej grupy matek i ojców, mamy dla ciebie najlepszą radę w duchu rodzicielstwa bliskości. Kochaj swoje dziecko takie, jakie jest, ze wszystkimi jego dziwactwami. Szczerbate dojrzewanie – taniec na linie Wychowanie – dziecinna igraszka? Dwa sposoby na rozwiązanie konfliktu przy kolacji Czy naprawdę wychowujemy tyranów? Wyuczona bezradność Doświadczenie kompetencji Nasza własna socjalizacja – za i przeciw Kora przedczołowa – supernarzędzie Już duże, a jednak wciąż małe Nabywanie samodzielności, przyjaciele, szkoła – co naprawdę się liczy Bella – redukcja stresu u pierwszoklasistki Różnica między pragnieniami a potrzebami Czego każdy człowiek potrzebuje do szczęścia? Co robić, gdy pojawiają się trudności? Kiedy potrzeby kilkorga dzieci zderzają się ze sobą Gdy ktoś za często ustępuje Kiedy błędnie oceniamy potrzeby Dobre jest to, co działa Jak wzmocnić korzenie dziecka? Jak zbudować relację? Agresja z powodu straty Pięć filarów dobrych relacji Paula – szkoła i własna odpowiedzialność Dorośli się przeciążają Oddawanie odpowiedzialności Szkoła i prace domowe Uwaga, pułapka: pseudooddanie odpowiedzialności Zagrywka “bo ja tak mówię” Sibel – pomoc w domu Ustalanie priorytetów Podział zadań w rodzinie Właściwy stopień odpowiedzialności Ahmed – o niebezpieczeństwach w kontakcie z naturą Niepełna lista rzeczy, na które powinno się pozwalać dzieciom w wieku od pięciu do dziesięciu lat Samostanowienie szczerbatych buntowników Simon – “Nie zjem zupy!” Dzieci biorą sobie to, czego potrzebują Jedzenie jako walka o władzę Wskazówki i sposoby pomocne przy wybrednych dzieciach Marie – niesympatyczni przyjaciele Kiedy rodzice powinni interweniować? Manuel – ile czasu z telefonem jest okej? Czy powinniśmy zabraniać korzystania z gier komputerowych oraz używania konsol i aplikacji? Alexander – każde dziecko jest jedyne w swoim rodzaju Jak można trenować zachowanie pod kątem umiejętności społeczno-emocjonalnych? Jeśli nie kary, to co? Lina – “Nagle odstawiła taki numer” Niewłaściwe zachowanie – karać czy nie? Co zamiast kar? Pascal – “Moje dziecko nie słucha” Julie – kradzieże, kłamstwa i rozwój moralności Co robić, gdy nasze własne dziecko oszukuje albo kradnie? Jak rozumieć ostre słowa “Czworo uszu” dzieci i rodziców Grit – aktywne słuchanie buduje bliskość Co to jest “aktywne słuchanie”? Błędy, które można popełnić podczas aktywnego słuchania Od rodzinnej katastrofy do kompromisu korzystnego dla wszystkich Lea – “Chcę znowu czuć się dobrze w swojej skórze!” Rodzicielstwo bliskości od piątego do dziesiątego roku życia Okazywanie prawdziwych uczuć Pokazywanie własnych granic Empatia zamiast gróźb albo nagród Posłowie Towarzyszenie dzieciom z miłością między fazą buntu a dojrzewaniem Jesteście dobrymi rodzicami! O AUTORKACH Danielle Graf i Katja Seide Danielle Graf i Katja Seide prowadzą najpopularniejszy niemiecki blog o rodzicielstwie od którego nazwy tytuł wzięła ich seria książek dla rodziców Najbardziej upragnione dziecko wszech czasów doprowadza mnie do szału. Danielle jest mamą dwójki, a Katja trójki dzieci. Pierwsza książka z serii Najbardziej upragnione dziecko wszech czasów doprowadza mnie do szału. Jak przetrwać fazy buntu i nie zwariować od 2017 znajduje się na liście bestsellerów Der Spiegel. Jest także jednym z najpopularniejszych tytułów o rodzicielstwie na i została przetłumaczona na kilka języków. Kolejne części serii to Jak zachować spokój, gdy dziecko ma od 5 do 10 lat (wyd. polskie Element 2022) oraz Księga rodzeństwa (wyd. polskie Element 2022). Waga kg Wymiary 21 × 14 × 3 cm ISBN 978-83-65532-59-6 Wydawnictwo Element Data i miejsce wydania Gliwice 2022 Język polski Autor Danielle Graf i Katja Seide Tłumacz Joanna Dżdża Język oryginału niemiecki Tytuł oryginału Das gewünschteste Wunschkind aller Zeiten treibt mich in den Wahnsinn: Gelassen durch die Jahre 5 bis 10 Tylko zalogowani klienci, którzy kupili ten produkt mogą napisać opinię. CZAS WYSYŁKI Wszystkie zamówienia realizujemy w 1 - 2 dni robocze. KOSZ DOSTAWY 14 zł niezależnie od wybranej formy przesyłki. Dla zamówień powyżej 130 zł wysyłka jest darmowa! ZWROTY Zawsze mają Państwo 30 dni na zwrot zamówienia. OBSŁUGA ZAMÓWIEŃ W razie jakichkolwiek pytań zapraszamy do kontaktu!
Dzieci Boga nie są na sprzedaż! Katolickie Centrum Kultury "Dobre Miejsce",widząc Państwa duże zainteresowanie produkcją, zdecydowało się na 3 pokaz filmu "Sound of Freedom"! Data: 26.11.2023 r., godz. 16:00 Miejsce: Aula im. bł. ks. J. Popiełuszki, Dobre Miejsce, ul.
Jacek Kawalec (ur. 1961) jest aktorem teatralnym, filmowym, telewizyjnym i dubbingowym, prezenterem telewizyjnym i wokalistą. Znany jest z prowadzenia programu „Randka w ciemno” czy roli nauczyciela Tomasza Witebskiego w serialu „Ranczo”. Wiek: 60 lat(a) Wzrost: 176 cm Instagram: @jacek_kawalec Jacek Kawalec – życiorysJacek Kawalec – żona, dzieciJacek Kawalec – ciekawostkiŹródła Jacek Kawalec – życiorys Jacek Kawalec urodził się 29 września 1961 roku w Warszawie. Wczesne lata i wykształcenie Będąc dzieckiem uczęszczał do szkoły muzycznej, w klasie fortepianu. Chociaż jej nie ukończył to jednak prawie sześć lat edukacji muzycznej ma za sobą. Jako dziecko śpiewał w chórze w szkole muzycznej. Po przejściu mutacji śpiewał w chórze harcerskim, który wykonywał głównie repertuar klasyczny. Występował z chórem w Operze Narodowej, w „Borysie Godunowie”. Dzięki temu znalazł się w Teatrze Dramatycznym, który był wtedy kierowany przez Gustawa Holoubka. Trafił do „Nocy Listopadowej”, co dało mu możliwość oglądać pracę największych wówczas artystów sceny polskiej – Gustawa, Andrzeja Szczepkowskiego, Zbigniewa Zapasiewicza, Piotra Fronczewskiego, a także młodziutkiego Marka Kondrata. Patrząc z bliska na pracę tych aktorów podczas prób, był pewny, że sam chce wybrać taką drogę dla siebie. W związku z tym podjął kształcenie na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Absolwentem tej uczelni został w 1984 roku. Podczas studiów chętnie korzystał ze szkolnej ciemni, gdzie godzinami taplał się w wywoływaczach i utrwalaczach, aby coś ciekawego wyszło z jego zdjęć. Kariera aktorska Na scenie debiutował końcem 1983 roku. W latach 1984-86 współpracował z warszawskim teatrem Komedia, a od 1987 roku do 2002 z teatrem Polskim. Aktora można było także oglądać na deskach takich warszawskich teatrów jak: Syrena, Ochota, Na Woli, Bajka, Capitol, Palladium czy Kamienica. Na małym ekranie debiutował w 1985 roku rolą w serialu Żuraw i czapla. Tego samego roku po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie, grając w filmie wojennym „Okruchy wojny” (1985). Wystąpił w wielu charakterystycznych rolach w serialach TVP, zagrał cinkciarza w „Zmiennikach” (1986). Pojawił się także w filmach kinowych: w komedii „O rany, nic się nie stało!!!” (1987), jednak prawdziwą popularność zdobył jako prowadzący program w TVP1 „Randka w ciemno” (1992–1998). Choć programu, który bił w latach 90. XX wieku rekordy popularności, nie ma już od dawna na antenie to ludzie nadal z nostalgią go wspominają. Jacek Kawalec w wywiadzie dla zdradził jeden olbrzymi mankament programu: „Przede wszystkim to, że główni jego redaktorzy uparli się, żeby występujący uczestnicy mówili poprawną polszczyzną. W związku z czym wymyślili sobie, że będą im pisać teksty…„ W następnych latach występował w serialach Polsatu: „I kto tu rządzi” (2006) oraz „Halo Hans!” (2007). Kolejną rolą, która przyniosła mu dużą popularność było wcielenie się w postać polonisty Tomasza Witebskiego w popularnym serialu TVP1 „Ranczo” (2006–2009, 2011–2016). Jacek Kawalec jest bardzo aktywny jako aktor dubbingowy. Podkładał głos do postaci Zdzicha w kolejnych seriach „Epoki Lodowcowej”. Poza tym jego głos można było usłyszeć w takich filmach animowanych jak: „Anastazja” (1997) czy „Dawno temu w trawie” (1998). Kariera wokalna Jacek Kawalec jest nie tylko aktorem, ale i wokalistą. W 1995 roku nagrał płytę z sonetami Szekspira w rockowych aranżacjach pt. Be My Love – Shakespeare. Promował płytę poprzez widowisko „Miłość to nie igraszka czasu”, które zostało nominowane do nagrody „Złotej Róży” na Światowym Festiwalu Programów Telewizyjnych „Róże Montreux”. Poza tym grywał koncerty o tytułach: Muzyczne twarze Jacka Kawalca, Joe Cocker – śpiewa Jacek Kawalec czy Niezapomniany Joe Cocker (jego występy można obejrzeć na YouTube). Brał także udział w musicalu Karol – życie Jana Pawła II. Myśli o nagraniu autorskiej płyty w charakterze rockowym. Jacek Kawalec – żona, dzieci Żona Jacka Kawalca to Joanna, która jest teatrologiem, gdyż ukończyła wydział wiedzy o teatrze na PWST. To właśnie na studiach się poznali. W 1985 roku na świat przyszła ich córka Kalina. Jacek Kawalec miał wtedy 24 lata, a pensja w Teatrze Komedia nie należała do wysokich, dlatego zaczął wyjeżdżać do pracy dorywczej w USA i Norwegii. Rzadko widywał rodzinę, jednak wiedział, że dzięki zarobionym pieniądzom, będą mogli kupić mieszkanie. Jego relacje z córką nie zawsze były najlepsze. W 1998 roku urodziło się drugie dziecko Jacka i Joanny – syn Kajetan. Kalina miała wtedy 12 lat i przechodziła okres buntu, co też nie działało dobrze na relację z ojcem. Dopiero po latach Kalina i Jacek się zaprzyjaźnili. Córka wspierała rodziców, gdy przez niekompetencję urzędników byli bliscy utraty mieszkania. Przez lata walczyli o lokal, co żona Jacka przypłaciła załamaniem nerwowym. W końcu przez moment mogli się cieszyć spokojem i byciem razem, jednak wkrótce Kalina wyemigrowała do Anglii. Kalina Kawalec na co dzień mieszka w Londynie, gdzie mieszka i pracuje od ponad 10 lat w branży filmowej. Pracowała przy produkcji „Księga dżungli”, która została nagrodzona Oscarem. W 2018 roku poślubiła Amerykanina. Kajetan Kawalec także wyjechał do Londynu, gdzie studiuje produkcję muzyczną. Żeby sfinansować swoją naukę, przez kilka dni w tygodniu pracuje w restauracji. Jacek Kawalec – ciekawostki Uczestniczył w programach rozrywkowych takich jak: Taniec z gwiazdami (2007), Jak oni śpiewają (2008) i Twoja twarz brzmi znajomo (2014). W komedii kinowej z 2002 roku pt. „Krzyżacy 2” zagrał… prowadzącego teleturniej. Źródła Zdjęcie pochodzi z portalu Autorem jest Rafał Latoszek. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie licencji CC BY artykuły: Niezwykły życiorys: Polub nas: Tagi:
RT @hanna11816983: Dzieci resortowe POtomkowie katów żydowskich z PRL, z genami antypolskimi. Rtm Pilecki tak to porównał; Oświęcim to była igraszka z tym co działo się w katowniach UB. Wymyślne i okrutne tortury trwały całe miesiące.Poniżej znajduje się lista wszystkich znalezionych synonimów dla szukanego przez Ciebie wyrażenia: DZIECINNA IGRASZKA. Wyrazy bliskoznaczne do wyrażenia DZIECINNA IGRASZKA Dla interesującego Cię wyrażenia znaleźliśmy synonimy lub grupy wyrazów bliskoznacznych o 2 różnych kategoriach znaczeniowych lub używane w innych kontekstach. Zostały one wyświetlone oddzielnie. DZIECINNA IGRASZKAto inaczej: bułka z masłem (pot.), kaszka z mlekiem (pot.), łatwizna, małe piwo (pot.), nic prostszego, nic trudnego, pestka (pot.) DZIECINNA IGRASZKAto inaczej: kaszka z mlekiem, nic prostszego, małe piwo, nic trudnego Przy niektórych pozycjach, w nawiasach, mogą znajdować się dodatkowe oznaczenia wskazujące na przykład, że dane słowo używane jest w mowie potocznej, jest uważane za obraźliwe lub żartobliwe (wyjaśnienia poszczególnych kategorii znajdziesz na dole strony). Synonimy dla słów kontekstowo podobnych do DZIECINNA IGRASZKA. błahostka, zabawka (przestarz.) błahostka, fantazja, zachcianka, grymas, kaprys, fanaberia Sprawdź też synonimy dla słów tematycznie lub słownikowo podobnych do DZIECINNA IGRASZKA. PESTKA, IGRASZKA, BUŁKA Z MASŁEM, BETKA, FANTAZJA, ZACHCIANKA, ŁATWIZNA, MAŁE PIWO, BAGATELKA, FANABERIA, KASZKA Z MLEKIEM, NIC TRUDNEGO, KAPRYS, BŁAHOSTKA, ZABAWKA, DROBIAZG, PRYSZCZ, NIC PROSTSZEGO. Szukaj synonimów do słowa DZIECINNA IGRASZKA inaczej Najlepszymi odpowiedziami na pytanie: "Jakie znasz synonimy do wyrażenia dziecinna igraszka?", są: 1. Dziecinna igraszka to inaczej bułka z masłem (pot.), kaszka z mlekiem (pot.), łatwizna, małe piwo (pot.), nic prostszego, nic trudnego, pestka (pot.). 2. Dziecinna igraszka to inaczej kaszka z mlekiem, nic prostszego, małe piwo, nic trudnego. W sumie znaleźliśmy tyle odpowiedzi na to pytanie: 2. Synonimy słownikowe do wyrażenia DZIECINNA IGRASZKA DZIECINNA IGRASZKA bułka z masłem (pot.), kaszka z mlekiem (pot.), łatwizna, małe piwo (pot.), nic prostszego, nic trudnego, pestka (pot.) DZIECINNA IGRASZKA kaszka z mlekiem, nic prostszego, małe piwo, nic trudnego Słowa, które mogą Cię zainteresować obok DZIECINNA IGRASZKA DOPRZĄC, PRZEPRZĄC , DOROCZNY, COROCZNY , DARMOWY, GRATISOWY , DOSKONAŁOŚĆ, IDEAŁ , DÓŁ GNILNY, KLOAKA , DZWONIĆ, DŹWIĘCZEĆ , DOROŻKARZ, FIAKIER , DOSTROIĆ, NASTAWIĆ , DROBNY, MALUSIEŃKI , DAWAĆ, PRZEZNACZYĆ , DAĆ WYRAZ, WYRAZIĆ , DOZA, ILOŚĆ, MIARA
Duże dzieci. prof. Józef Kaźmierczak, Dorota Gawryluk, Polska 2007. Wojciech Mann rozmawia z dziećmi o zaufaniu, pytając, komu można zaufać i po czym można poznać, że ktoś jest godny zaufania. Próbuje także dowiedzieć się, jaki dzień może być najważniejszy w życiu. Czas trwania: 50 minut, Gatunek: Talk show.
Kategoria: Zimna wojna Data publikacji: Wymyślne i okrutne tortury trwały całe miesiące. Taryfy ulgowej nie stosowano nawet wobec ciężarnych kobiet czy dzieci. W czasach stalinowskiego terroru w więzieniach, aresztach tymczasowych i obozach pracy życie straciły dziesiątki tysięcy ludzi poddanych bestialskim metodom śledczym. Ubecy byli prawdziwymi potworami. Byli to ludzie zdemoralizowani, niestabilni emocjonalnie, alkoholicy i analfabeci. Zmieniali życie swoich ofiar w piekło, które podsumował katowany miesiącami rtm. Witold Pilecki: Ja już żyć nie mogę […], mnie wykończono. Bo Oświęcim to była igraszka. Ptaszek ma śpiewać Powołany w 1944 roku aparat bezpieczeństwa stanowił zbrojne ramię komunistów, konieczne do utrzymania władzy w Polsce. Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego dysponowało ogromnymi funduszami, przekraczającymi budżet wielu innych kluczowych resortów. Pod koniec 1944 roku bezpieka zatrudniała około 2500 osób, rok później już około 24 000 a w 1953 roku – ponad 33 000 funkcjonariuszy cieszących się wieloma przywilejami. Katownie UB nie wyglądały lepiej (fot. Klearchos Kapoutsis, CC BY Nie znamy dokładnej liczby aresztowanych przez bezpiekę za tak zwane działalność antypaństwową. Jeśli wierzyć danym ówczesnego Departamentu Więziennictwa, w okresie 1945–1953 przez więzienia i obozy przewinęło się około 1 000 000 osób. Minister Bezpieczeństwa Publicznego Stanisław Radkiewicz tak wypowiadał się na temat metod działań aparatu bezpieczeństwa: autorytet siły, przemocy, stanowi rezerwę, do autorytetu uciekać się należy wtedy, gdy trzeba bić, aresztować, osadzać. Wtedy postawa musi być bezwzględna. Witold Pilecki w czasie procesu. Wkrótce miał zostać skazany na śmierć i zapomnienie (fot. domena publiczna). W bezwzględną postawę wierzył dyrektor Departamentu Śledczego (III) MBP płk Józef Różański, który wyznawał zasadę, że ptaszek ma śpiewać. Był sadystą czerpiącym satysfakcję z katowania więźniów. Włodzimierz Lechowicz usłyszał od niego: Zdechniesz wtedy, kiedy my zechcemy, ale przedtem sto razy przeklniesz chwilę, kiedy cię matka urodziła. Będziemy wypruwać z ciebie żyły i łamać ci kości, a w drugim pokoju będziemy je składać na nowo – aż do skutku i jak długo zechcemy. Zobacz również:Jak wyglądał zwyczajny dzień w więzieniu politycznym Jaruzelskiego?Żydowska ubecja? Przypominamy sylwetki pięciu stalinowskich oprawców, którzy bez wątpienia byli PolakamiMłodzież zbyt patriotyczna. Jaki los czekał nastoletnich bohaterów w stalinowskich więzieniach? 49 rodzajów tortur Ubeccy kaci kopali i bili przesłuchiwanych pięściami, a także pejczami, linkami powleczonymi gumą, gumowymi pałkami, skórzanymi pasami z metalowymi sprzączkami, pękami kluczy czy kolbami karabinów. Kazimierz Moczarski, w czasie okupacji szef Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK, doświadczył aż 49 rodzajów tortur. Pisarz wymienił je w liście do Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego w Warszawie z 24 lutego 1955 roku. Oprócz najwymyślniejszych sposobów bicia wyliczył też między innymi wyrywanie włosów z różnych części ciała (w tym z narządów płciowych), miażdżenie palców, wyrywanie paznokci, przypalanie płomieniem lub papierosem i wielodniowe pozbawianie snu. Metody śledcze UB doskonale zapamiętał także Stanisław Krupa, niegdyś żołnierz Batalionu „Zośka” AK, osadzony w niesławnym X Pawilonie więzienia mokotowskiego na Rakowieckiej w Warszawie. Jego relację cytuje w swojej książce „Bohaterowie z dołów śmierci” Waldemar Kowalski: Kiedy moi oprawcy stwierdzili, że bicie już na mnie nie działa, sięgali po inny sposób. Wiązano mi ręce oraz nogi i sadzano na haku (…). Boże, cóż to za koszmarna tortura! Cały ciężar ciała spoczywa na centymetrowej grubości końcówce wbitego w ścianie i zagiętego (…) żelaznego haka. W dodatku sadzają cię tak, żebyś opierał się na kości ogonowej. Nawet niewielkie poruszenie powoduje, że hak wbija się w odbytnicę. Ława oskarżonych w czasie procesu Witolda Pileckiego i jego współpracowników, w tym Tadeusza Płużańskiego, 1948 r. (fot. domena publiczna). Popularną metodą „ujawniania prawdy” było również przetrzymywanie więźnia w mokrym lub suchym karcerze. W pierwszym przypadku celę wypełniano wodą lub szambem. Generał August Emil Fieldorf „Nil” spędził w takich warunkach trzy tygodnie. W drugim wariancie więzień przez wiele dni siedział w całkowitej izolacji, w półmroku, we własnych odchodach. Pojedziecie do Brzezinki Oprawcy nie mieli litości nawet dla ciężarnych kobiet i dzieci. W lipcu 1955 r. Tadeusz Płużański ujawnił przerażające szczegóły śledztwa w piśmie wysłanym z więzienia we Wronkach do Rady Państwa PRL: W stosunku do żony mojej zastosowano system maltretowania, zalewania potokiem rynsztokowych wymysłów, deptania jej godności kobiecej. Szantażowano ją, że jeżeli nie podpisze wszystkiego, co podsuwają jej do podpisu, ja zostanę rozstrzelany. Stanisława Płużańska była wówczas w ciąży. Poroniła wskutek tortur i nie otrzymała żadnej pomocy lekarskiej. Skrajnie wyczerpana traciła świadomość, majaczyła, krzyczała. Doszła do siebie w szpitalu więziennym w Grudziądzu, gdzie niemal umierającą kobietą zajął się tamtejszy lekarz. Gen. August Emil Fieldorf „Nil” był torturowany, a następnie został powieszony w więzieniu na Rakowieckiej (fot. domena publiczna). Nawet dzieci nie traktowano ulgowo. Łódzki IPN postawił dwóm ubekom – Tadeuszowi Królowi i Tadeuszowi Molendzie – zarzuty fizycznego znęcania się nad uczniami szkół średnich w Piotrkowie Trybunalskim i Wolborzu, którzy rozpowszechniali niepodległościowe ulotki. W czasie wielogodzinnych przesłuchań Król bił chłopców pięściami, kawałkiem kabla i gumową pałką. Przywiązywał ich do drążka głową w dół, po czym kopał ich po głowie i żebrach. Z kolei Molenda lubował się w biciu wiszących tak samo dzieci kablem po pośladkach. W aktach sprawy czytamy ponadto, że: krępowano im [uczniom – ręce w nadgarstkach uprzednio przełożywszy je pod nogami, a po przełożeniu kija pod ręce podwieszano […] między dwoma biurkami, kneblowano ich, po czym wlewano wodę do nosa. Napis wyryty przez jednego z więźniów w jednej z cel dawnej siedziby Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, w kamienicy na ulicy Strzeleckiej 8 (fot. CC BY-SA PL). Niektórzy przesłuchiwani nie mieli nawet 15 lat. A koszmar dopiero się dla nich zaczynał. Latem 1951 roku większość nastolatków skazano, a wyrok mieli odsiedzieć w obozie „reedukacyjnym” w Jaworznie. Jerzy Biesiadowski, jeden z torturowanych chłopców, a w III RP oskarżyciel posiłkowy w procesie swoich oprawców, relacjonował: Więźniowie dobrze zapamiętali komendanta Salomona Morela. Podczas pierwszego apelu powiedział do nas: „Nie przeżyjecie, pójdziecie do Brzezinki. Chyba, że będziecie posłuszni”. Jerzy Kmiecik dodawał: Na powitanie usłyszeliśmy od Morela: „Nie przyjechaliście tu po to, aby żyć, ale zgnić”. Sądziłem, że trafiliśmy do Oświęcimia. Do tych nielicznych oprawców, których dopadła po latach sprawiedliwość, należał też Mieczysław Wybraniec, skazany na 6 lat więzienia, choć prokurator domagał się wyższej kary. Był ponoć tak okrutny, że nawet koledzy nazywali go katem, a przełożeni ukarali go za to, że zamęczył przesłuchiwanego w czasie śledztwa. Wyroku doczekał tylko jeden z maltretowanych więźniów. Bandytę nago do dołu Z ustaleń IPN wynika, że łącznie w okresie stalinizmu wydano w Polsce ponad 8 000 wyroków śmierci. Prawie 5900 z nich orzekły sądy wojskowe (wykonano niemal 50%). Jeden ze świadków cytowanych przez Władysława Kowalskiego w „Bohaterach z dołów śmierci” opisał przebieg egzekucji: (…) co najmniej trzech strażników prowadziło skazańca do starej kotłowni, w południowo-zachodniej części podwórza więziennego. Trzymany pod ręce przez dwóch strażników wchodził do środka. Kiedy przekroczył próg – padał strzał w tył głowy, w potylicę. Na ogół jeden strzał wystarczał. Ci, którzy zabijali, mieli wprawę, nie chybiali, za pierwszym strzałem rozwalali mózg. Zmarłych i zabitych dzielono na cztery kategorie: zmarły w więzieniu, samobójca, stracony na mocy wyroku oraz „bandyta”, czyli zwykle żołnierz podziemia niepodległościowego. Tylko ciała samobójców i skazanych na karę śmierci naczelnik mógł wydać rodzinie za zgodą szefa WUBP, po uzgodnieniu z miejscowym prokuratorem. Inne trafiały do bezimiennych grobów. Tablica upamiętniająca ofiary więzienia na Rakowieckiej umieszczona na jego murach (fot. Wistula, CC BY-SA Ciała chowano w miejscach kaźni lub na nieuczęszczanych, odosobnionych terenach, jak Pola Mokotowskie czy Las Kabacki. W pierwszych latach stalinizmu zamordowani trafiali też w rejon Toru Wyścigów Konnych na Służewcu. Szczególnie hańbiące było grzebanie na wysypiskach śmieci czy w dołach kloacznych. „Bandytów” często oddawano do zakładów anatomii, gdzie ich szczątki służyły jako materiał do ćwiczeń dla studentów medycyny. Od wiosny 1948 roku miejscem pochówku dla zamordowanych stał się teren tuż przy murze Cmentarza Powązkowskiego, czyli dzisiejsza „Łączka”. Najwyżej dwumetrowe doły kopano jeszcze za dnia. Więźniów grzebano bez trumien, często po kilku w jednym dole, nago lub w bieliźnie, czasem w papierowych workach po cemencie. Zdarzało się, że ubierano ich w mundury Wehrmachtu. Z relacji strażnika Władysława Turczyńskiego, który zajmował się grzebaniem ciał więźniów, wynika, że spoczywa tam prawie 300 osób. Co z pozostałymi? Historyk Krzysztof Szwagrzyk pisał, że w latach 1944–1956 na samym Mokotowie śmierć poniosło ponad tysiąc osób. Do tego należy doliczyć setki ofiar z więzień w Białymstoku, Krakowie, Lublinie, Wrocławiu i innych miastach. Kwatera na Łączce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, gdzie spoczywa wiele ofiar Więzienia Mokotowskiego na Rakowieckiej (fot. Zlisiecki at CC BY-SA Rodziny często nie wiedziały, jak zmarli ich bliscy, i w wielu przypadkach do dziś nie znają miejsc ich spoczynku. Do tej pory na „Łączce” znaleziono szczątki ok. 200 osób, publicznie poinformowano o identyfikacji 40 z nich. Pracami ekshumacyjnymi kieruje dr Szwagrzyk. Autorowi „Bohaterów z dołów śmierci” powiedział, że dziś to dla Polaków sprawa święta. *** „Bohaterowie z dołów śmierci” to publikacja poświęcona ludziom, którzy „żyją”, choć już dawno zostali zamordowani. Sądzonym, ale pozbawionym prawa do obrony. Tym, o których – jeśli przyjrzeć się intencjom katów – mieliśmy mówić tylko mimochodem, widząc w nich bandytów, pospolitych zbrodniarzy, zdrajców narodu, antypaństwowych szkodników. Bohaterom, którzy ginęli w kazamatach więzienia mokotowskiego po odczytaniu sentencji wyroku, rzekomo „w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej”. Bibliografia: Waldemar Kowalski, Bohaterowie z dołów śmierci, PWN, Warszawa 2016. Tadeusz M. Płużański, Bestie, 3S Media, Warszawa 2011. Tenże, Zbrodnie bez kary, Biblioteka Naszej Polski, Warszawa 2012. Ryszard Terlecki, Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007. Ryszard Walicki, Tortury w Polsce 1945–1955 i współcześnie, Książka i Prasa, Warszawa 2013. Zobacz również
W parku wodnym! Na zjeżdżalniach! Tzn, niby na zjeżdżalniach nie trzeba, ale stojąc w kolejce już tak 🙂 I choć na początku byliśmy tym faktem zszokowani, to po jakimś czasie było nam już wszystko jedno, a najważniejsza była zabawa. Na szczęście dzieci nikt nie ścigał za brak masek (a dorosłych już owszem).
Wiersz „Prolog” z tomu „Napis” niby jest wspomnieniem wojny, ale to antystalinowski, antykomunistyczny manifest i hołd dla towarzyszy broni. W wierszu bohaterem jest On i w kontrze towarzyszy mu Chór, którym jest oczadziałe i odarte z pamięci społeczeństwo, które interesuje jedynie „cielę na rożnie”.Prosty pogrzeb na podwórzu/ dwie deski w krzyż i hełm dziurawy”, ale Poeta nie precyzuje, co to za podwórze. To w żadnym razie nie cmentarz, a pośpiesznie wykopany grób wskazujący na Powstanie Warszawskie. Kawałek dalej Herbert pisze: „Gryf”, „Wilk” i „Pocisk” kto pamięta. Wydaje się, że poeta wspomina żołnierzy poległych w Powstaniu Warszawskim, odczytuje ich pseudonimy z desek naprędce skleconych krzyży. Poległymi bezpieka ani NKWD nie będą się interesowały, chociaż 5 lat po śmierci w styczniu 1949 r. UB chciała aresztować Krzysztofa Kamila Barczyńskiego. Używanie pseudonimów było koniecznością, by nie narażać na represje, tortury i śmierć, jakie spotkały Kazimierza Moczarskiego, który od aresztowania 28 sierpnia 1945 r. siedział w więzieniu aż do 24 kwietnia 1956 r. i był przez 2,5 roku torturowany oraz skazany na śmierć. Ostatecznie został ułaskawiony, a później zrehabilitowany. Kaci Moczarskiego i Pileckiego W piśmie z 1955 r. do Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego, którego odpis Moczarski przekazał adwokatowi Władysławowi Winawerowi opisał 49 rodzajów tortur, jakim był poddawany. Okrucieństwo komunistycznych śledczych było potworne. To fragment tej listy: „przypalanie: 22) rozżarzonym papierosem okolic ust i oczu (Chimczak), 23) płomieniem – palców obu dłoni (Dusza, Kaskiewicz i Chimczak); 24) miażdżenie palców obu rąk między ołówkami (Dusza, Kaskiewicz); 25) miażdżenie palców stóp (wskakiwanie butami na stopy) – (Dusza, Kaskiewicz, Chimczak); 26) kopanie nóg i korpusu ciała (Dusza, Kaskiewicz oraz oddziałowy Stanisław Wardyński lub Wardeński, Wardęski); 27) kopanie specjalnie w kości goleniowe (Dusza, Kaskiewicz, Chimczak); 42) wyjmowanie okien w celi w październiku 1949 r. na 24 godziny, przy spaniu pod 1 kocem, częściowo bezpośrednio na betonie (1 siennik na 3 więźniów) – z rozkazu ppłk. Duszy przypilnowywał wykonania Inspekcyjny XI Oddziału oraz oddziałowy Mazurkiewicz; 43) wielokrotne wlewanie do celi kubłów wody (z rozkazu ppłk. Duszy – Inspekcyjny XI Oddziału oraz oddziałowi, Mazurkiewicz i Stanisław Wardęski czy Wardeński)”. Ten spis daje pojęcie o torturach, jakim był poddany rotmistrz Witold Pilecki, który przed śmiercią wyznał: „Oświęcim przy tym to była igraszka”. Zresztą ci sami zbrodniarze torturowali Kazimierza Moczarskiego i Witolda Pileckiego: Józef Różański, Jerzy Kaskiewicz, Eugeniusz Chimczak – ten ostatni służył w SB aż do czerwca 1984 r. Mętna rzeka Herbert poświęcił pamięci Kazimierza Moczarskiego wiersz „Co widziałem” w tomie „Raport z oblężonego miasta” (1983). W wierszu jest dedykacja z imienia i nazwiska, ale pod utworem widnieje data 1956, co by świadczyło, że poeta znał tę historię już wtedy, zapewne z ustnych relacji. Opublikowanie wiersza „Co widziałem” w 1956 i jeszcze wiele lat potem mogłoby narazić Kazimierza Moczarskiego, Herberta i rodziny oraz znajomych ich obu. Nie mógł nawet użyć pseudonimów Moczarskiego, gdyż były one znane UB. Oprawcy Moczarskiego i tysięcy Polaków żyli i pracowali w różnych strukturach UB i byli ciągle bardzo niebezpieczni. Dlatego poeta pisał o poległych, używając – jeśli nie pseudonimów, to greckich imion antycznych bohaterów i bogów. To był sposób na upamiętnienie, ale nie zdekonspirowanie bohaterów. W „Prologu” „Gryf” to być może Janusz Brochwicz-Lewiński, ur. w 1920, oficer AK, żołnierz batalionu „Parasol”, który przeżył i po wojnie został na Zachodzie, a wrócił do Polski dopiero w 2002 r., „Pocisk” to Zbigniew Baryła (ur. 1929) – żołnierz WiN i AK, zamordowany przez NKWD w 1945 r., a „Wilk” to może być Zbigniew Kruszelnicki (ur. 1922), który zginął w 1944 r., albo dużo starszy od Herberta Aleksander Krzyżanowski (ur. 1895) – dowódca operacji „Ostra Brama”, który zmarł na gruźlicę w więzieniu w 1951 r. Mamy łączność poległych i żywych. Chór to próbuje zanegować: „nie ma tego/ miasta”, każe spalić pamiątki, wyrzucić wspomnienia i „W nowy strumień życia wstąpić”, a On zaprzecza i odmawia: „Świeci jeszcze”, by potem dodać: „Puste miejsce/ lecz wciąż ponad nim drży powietrze/ po tamtych głosach”. Jest zderzeniem wspomnień tego, co było przed wojną z nowym ładem przedstawianym przez chór jako sielanka. Ten nowy ład to zapewne komunizm, dlatego bohater kończy słowami: „Rów, w którym płynie mętna rzeka nazywam Wisłą. Ciężko wyznać: na taką miłość nas skazali taką przebodli nas ojczyzną” Przebodli, czyli przebili, przeszyli. Tylko czym? Widłami? Bagnetem? Czy to nie aluzja do operacji „Wisła”, oraz pacyfikacji polskiego podziemia zbrojnego walczącego w lasach i łamania oporu przeciwko komunistom? Lub sugestia, że Polska jako państwo stało się tak obce, że przestało być Polską, a stało się jakimś krajem nad Wisłą, Krajem Przywiślańskim, będąc częścią rosyjskiego komunistycznego imperium. „Anioł” W innym wierszu w tym tomiku „Przesłuchanie Anioła” w dwóch pierwszych zwrotkach poeta opisuje postać Anioła w taki sposób: „Kiedy staje przed nimi w cieniu podejrzenia jest jeszcze cały z materii światła eony jego włosów spięte są w pukiel niewinności” Niewinność przypisuje się dzieciom, nazywanym często aniołkami. „Eony włosów spięte w pukiel” podkreślają dziecięce i anielskie cechy bohatera wiersza. Światło symbolizuje nie tylko niematerialność, anielską czystość i bezcielesność, ale także nadzieję, marzenia, jasną przyszłość, jaką przed sobą mają dzieci i młodzi ludzie. Na uwagę zasługuje, że poeta rzeczownik „anioł” w tytule wiersza pisze dużą literą. A zatem nie jest to jakiś bezimienny anioł, nie jest to Szemkel ani Gabriel, ani Azrael, którym poświęcił wiersz „Siódmy anioł”, ale konkretna postać, osoba nosząca nazwisko lub używająca pseudonimu Anioł. Duża litera jest kluczem, istotną podpowiedzią, która uprawnia nas do poszukania go wśród żywych lub poległych. Z archiwum Muzeum Powstania Warszawskiego można się dowiedzieć, że w Powstaniu walczył harcerz, wtedy piętnastoletni Andrzej Biliński, ps. „Anioł”, jako członek „Bojowych Szkół” (BS), w 3-ej kompanii „Giewonta”, który wchodził w skład Baonu „Zośka”, a później, po tym, jak wszyscy członkowie kompanii „Giewonta” zginęli zasypani po wybuchu bomby, walczył w Batalionie „Zaremba-Piorun”. Po wojnie, w 1946 r. został aresztowany i był przez kilka miesięcy torturowany. W rozmowie z Małgorzatą Brama, przeprowadzonej 8 lutego 2008 r. Andrzej Biliński opowiedział, że przyszedł do oddziału jako harcerz, nosząc pseudonim „Skiba”, a z powodu młodego wieku i dziecięcego wyglądu koleżanki nazywały go „Naszym aniołkiem”, skąd wziął się jego nowy pseudonim „Anioł”. „Przesłuchanie Anioła” W kilku zwrotkach wiersza Herbert opisuje tortury fizyczne i psychiczne, jakim poddawany jest Anioł, a w dziewiątej strofie przytacza szczegóły, dzięki którym można zidentyfikować bohatera z dużą dozą pewności, badając jego uzębienie: „język waha się między wybitymi zębami a wyznaniem” Wyznanie oznacza tu złożenie i podpisanie wymuszonych torturami zeznań, wsypanie kolegów z organizacji, zdradę. Andrzej Biliński w przytoczonej rozmowie wspomina: „Po paru dniach śledztwa skończyło się bicie w mordę. Na dobry wieczór – bo przyszli wieczorem – wybili mi trzy zęby”. Śladów DNA z wiersza nie da się wydobyć, ale trzy elementy: wybite zęby, młody wiek bohatera i ujawniony pseudonim pozwalają z dużą pewnością zidentyfikować człowieka, który posłużył za wzór w wierszu, był inspiracją do jego napisania. Potwierdza to inna zwrotka wiersza: „po kilku nocach dzieło jest skończone skórzane gardło anioła pełne jest lepkiej ugody” Chronologicznie wszystko wygląda podobnie w zeznaniach Anioła i wierszu Herberta. Z punktu widzenia oprawcy: „jakże piękna jest chwila gdy pada na kolana wcielony w winę nasycony treścią” Nasycenie treścią oznacza tu wiedzę, jaką oprawca chce wydobyć od ofiary, wyjawienie nazwisk, wsypanie towarzyszy, denuncjację, zdradę, które nie są godne Anioła i anioła. Dlatego: „wieszają go głową w dół z włosów anioła ściekają krople wosku tworząc na podłodze prostą przepowiednię” Krople wosku przypominają alabaster, formę występowania kalcytu, chętnie stosowanego w rzeźbach antycznych bohaterów, które przetrwały do naszych czasów. Komunizm musi upaść. I upadnie, a pamięć o Bohaterach przetrwa – takie jest proste przesłanie, przepowiednia Herberta. Dlatego „anioł” w tytule pisany jest z szacunkiem dużą literą. W ten sam sposób torturowali Witolda Pileckiego i Kazimierza Moczarskiego. „Seniorat” Henryk Biliński po wojnie działał w konspiracyjnych, nielegalnych organizacjach wojskowych, utrzymywał kontakt z rządem w Londynie i był kurierem: „W latach sześćdziesiątych powstała tajna organizacja, której twórcą – po wyjściu z więzienia – byli pułkownik Pluta-Czachowski, Rybicki – szef „Kedywu” warszawskiego pseudonim „Stary”, Lopek Kummant „Ryski”, Zbyszek Brym, oraz generałowie Abraham i Boruta-Spiechowicz, ci dwaj ostatni nadawali rangę niezależnym uroczystościom patriotycznym – nazywało się to „Seniorat”. „Gdzie konia kują, tam żaba nogę podstawia” – podstawiłem i ja swoją. Byłem jednym z ludzi organizujących przerzuty materiałów do Londynu. Miałem kontakt tylko z pułkownikiem Irankiem-Osmeckim – to była moim zdaniem najlepsza głowa na emigracji. Moim rozprowadzającym – że tak powiem – był porucznik Draczyński. Spotykaliśmy się w metrze. Przychodził pułkownik Iranek-Osmecki, Draczyński mówił: „Czołem!”. – „Czołem!”. [Wtedy] przekazywałem dokumenty. Kto przekazywał, kto dawał te dokumenty – na pewno dawał między innymi Reiff. Wszystkie wyroki sądów, odpisy – szły na Zachód, do Instytutu Polski Podziemnej (...). Nie tylko ja jeździłem. Byłem jednym z organizatorów kanałów – to nie był jeden kanał, o innych osobach nie powiem”. Seniorat miał nie tylko charakter organizacji kombatanckiej, informował rząd w Londynie o wyrokach i toczących się procesach, nadawał odznaczenia. Powszechne było wtedy oczekiwanie na III wojnę światową, która przyniesie Polsce wyzwolenie. Zbigniew Herbert nie chciał mówić o swoich związkach z Armią Krajową, zachowując dużą dyskrecję, przez co zarzucano mu, że mitologizuje swoją przeszłość, próbuje ubarwić biografię. Trzeba pamiętać, że Herbert sporo podróżował po Europie Zachodniej. Jeżeli był również kurierem Senioratu, lub innej organizacji konspiracyjnej, to jego milczenie jest w pełni zrozumiałe. Poziom głębokiej konspiracji w Senioracie podkreśla Andrzej Biliński, który mówi, że w Londynie miał kontakt tylko z pułkownikiem Irankiem-Osmeckim i porucznikiem Draczyńskim. Andrzej Biliński opowiedział o Senioracie i swojej historii dopiero 10 lat po śmierci Zbigniewa Herberta. Nic nie wiadomo o przynależności Herberta do Senioratu, ale wykluczyć tego nie można. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera